podróżować warto

sierpnia 13, 2014

Dzień dziesiąty i jedenasty.7-8.08.2014 czyli dwa dni deszczu i burzy.

Z Safranbolu zebraliśmy się około osiemnastej i przeszliśmy z 4km na wylot na Amasra. Po lekkich utrudnieniach (stop z 1,5km nie w te stronę i kolejnym marszu pod górę) udało się złapać ciężarówkę do Bartin (z przerwą na çaj, czyli kolejną stopową herbatkę).

Śpimy na stacji "opet", gdzie spotkaliśmy kolejnego arkadasz w drodze.
Bo podczas jazdy zaczęła się potężna burza, lało tak, że nie widzieliśmy nic przez okna. Kochany kierowca wysadził nas przy stacji, gdzie pytanie o rozbicie namiotu wyglądało tak "Hi, do you speak English? -no! Çador (namiot)? No problem". Memet (kierownik stacji, mówiący ciut ciut po angielsku i posiadający google translate) zaprowadził nas na parking, który był zadaszony. Rozłożyliśmy tam namiot, na który podczas ulewy i wietrzyska nie spadła ani kropla wody.
Podczas rozkładania naszego domku padło oczywiście pytanie, które otwiera wszystkie drzwi "çaj?". Kolejne dwie godzinki spędziliśmy w kuchni popijając herbatkę i zajadając arbuza i ciastka.

Rano porozmawialiśmy jeszcze z Mesamem, wymieniliśmy się facebookiem (tradycyjnie) i pojechaliśmy z młodym tureckim małżeństwem, bez deszczu, na Amasra.

ŚMIERĆ W WENECJI

Jest duszno, gorąco i parno. Pogoda jest okrutnie przytłaczająca. Klimat tego miejsca wydaje mi się dziś nieco podobny do książki Manna "Śmierć w Wenecji".
Dzisiejszy dzień jest totalnie rozespany i męczący. Powłóczyliśmy się po mieście, wcześniej zjedliśmy jakiś rybo-kebab i poszliśmy na skałki nad morze.
Była tam ciekawa chłodna grota, skała, na którą się wspięłam. Ciekawe uczucie, bo są momenty, że gdyby się puścić - lot w wodę i skały. Wspinanie (nawet malutkie) jest super ciekawe:).

Wrażenia z Amasry?

Chyba nie polecam (odle...;). To raczej małe, turystyczne miasteczko z jedną niedużą plażą. Ciekawy był tylko stragan ze świeżymi owocami, orzechami i przetworami, na którym sprzedają starsze panie. Jak wrócę, zaktualizuje i dodam zdjęcia.

WYJAZD I HAPPY END

Z miasta wyjechaliśmy z młodym małżeństwem z 30km w stronę Cide. Gdy zaczęliśmy łapać, było już więcej niż pewne, że zaraz zacznie się niezła burza.
Z restauracji-hotelu na przeciwko podszedł do nas chłopak mówiący po angielsku i chciał przekonać do noclegu w hotelu. Najpierw 100TL, ostatecznie 60 za trzy osoby. Z śniadaniem. Ale my chcieliśmy jechać dalej.

W pewnym momencie zaczęła się ulewa. Przykryliśmy plecaki i chcieliśmy łapać dalej, ale nie było szans. Trzeba było schować się do restauracji i przeczekać (kilka godzin, może dzień) burzę. Biegnąc na drugą stronę pokazałam naszą tabliczkę "Cide" i auto się zatrzymało. W totalnym deszczu zapakowaliśmy plecaki i pojechaliśmy dalej! Cud. Serio. 35km w totalnej ścianie deszczu, ponoć ominęły nas piękne widoki z górzystej drogi. No nic.. ważne, że jechaliśmy! :)

CIDE I NASZ ARKADASZ RAMAZAN

Turcy wysadzili nas na końcu Cide, na drodze na Sinop (mieliśmy zamiar połapać jeszcze 200km). Deszcz lał jednak niemiłosiernie i przenieśliśmy się pod daszek (którym był balkon z mieszkania) przy sklepie.

Tam zaczęliśmy jeść kolacyjkę. Po chwili z mieszkania zeszła dziewczynka z papą, która płynnym niemieckim powiedziała "Das ist unsere türkische Pizza. Spezialität. Bitte" i wręczyła nam sześć ciepłych pysznych placków z mięsem i pomidorami. Podziękowaliśmy i poszła.

Chwilę później wracający ze sklepu zagadał do nas najpiękniejszym zdaniem w Turcji "çaj, coffee?" i zaprosił do siebie. Było koło 19, więc zdecydowaliśmy, że łapać będziemy i tak jutro i spytaliśmy, czy na budowie przy drodze można rozbić namiot, odpowiedzią było tylko krótkie "no" i wytłumaczenie na migi, że dziś śpimy u Ramazana.

Z siedzenia pod sklepem, w pełnej ulewie, z perspektywą rozkładania namiotu i spania gdzieś w deszczu wylądowaliśmy w pięknym, dużym, ciepłym mieszkaniu z kubkiem gorącej czekolady w dłoniach.

Z godzinę później przestało padać, poszliśmy więc na spacer po miasteczku. Wzdłuż wybrzeża wszystko wyglądało naprawdę dobrze.

Nasz nowy arkadasz (kocham to słowo) okazał się spokojnym, przesympatycznym 22letnim fotografem-grafikiem pracującym w Stambule, choć pochodzącym z Cide. Mówił trochę po angielsku (z naciskiem na trochę), ale z Google translate dało rade naprawdę w porządku porozmawiać.
Rano pozwoliliśmy sobie na lenistwo i wstaliśmy dopiero o 9, wspólnie przygotowaliśmy ziemniaki, jajka i herbatę i około 12 zaczęliśmy łapać. To, co wydarzyło się dalej przerosło moje największe/najśmielsze oczekiwania (jakoś tak się to mówi). Ale to juz opiszę następnym razem.